U2 Songs of Experience

Deze week heb ik het langverwachte nieuwe album van U2: Songs of Experience gekocht. Ik heb het inmiddels twee draaibeurten gegeven en kan nu al wel zeggen dat het niet een classic als 'The Joshua Tree' of 'Achtung Baby' is geworden. Al had ik dat ook niet verwacht. Er staan dertien nummers op de plaat en tot nu toe is er nog niet een bij die echt beklijft, al vind ik 'The Blackout' op dit moment wel een van de betere nummers, maar misschien komt dat nog. Wat ik vooral mis is wat opzwepend gitaarwerk van gitarist The Edge zoals in het verleden op 'I will follow' van debuutplaat 'Boy', 'Newyearsday' en 'Sunday bloody Sunday' van 'War' en de vuige rocker 'Wire' van 'The unforgettable Fire' bijvoorbeeld. U2 klinkt op dit nieuwe album zoals ook al op het vorige zusteralbum 'Songs of Innocence' vooral gepolijst en netjes kleurend binnen de lijntjes. De sound doet me erg denken aan Coldplay en dat is geen compliment. Coldplay vind ik een popgroep en geen rockband, nooit gevonden ook. U2 stond voor mij voor rock maar begin ik nu meer als een popband te zien. 'Songs of Experience' is geen slechte cd maar het zal nog wel wat meer draaibeurten vergen om hem echt te kunnen waarderen.