Onmogelijke liefde

Laten we het eens over de onmogelijke liefde hebben. Die van mij en het radio maken bijvoorbeeld. Wij hebben een slecht huwelijk. Sterker nog, er is helemaal geen sprake van een huwelijk, niet eens van een verloving. De liefde komt van een kant. De mijne.
Drie maanden geleden eens gebeld met de ziekenomroep van een ziekenhuis in Groningen. Ik noem even geen naam, vind ik zo lullig. En ja, soms doe ik iets onverwachts. Afijn, twee maanden geleden eens ter orientatie bij een uitzending gekeken en wat ik zag en vooral hoorde sprak mij wel aan. Het leek mij zelfs wel leuk.
Ik hoefde alleen nog maar een aanmeldingsformulier in te vullen en op te sturen. Zo gezegd, zo gedaan.
Maar al wat er kwam. In elk geval geen reactie van het ziekenhuis en meer bepaald de ziekenomroep. Geen telefoontje, noch een mailtje of briefje.
Inmiddels heb ik er tot vier keer toe achteraan gebeld maar het schiet nog steeds niet op.
Er schijnt veel ziekte te zijn onder de medewerkers. En dat in een ziekenhuis....
Afgelopen week gloorde er even hoop aan de horizon. Ik mocht met een medewerker meelopen op een afdeling om verzoekjes op te halen. Een van de patienten koos voor 'Nachtzuster' van Doe Maar. Waar heb ik die titel toch meer gehoord?
Er werd ook nog afgesproken dat ik gisteravond het uur van 20.00 tot 21.00 zou mogen vullen met mijn eigen muziekkeuze. Mijn debuut maken dus. Het draaien van debuutplaten van gevarieerde artiesten leek me wel een toepasselijk thema. Dus van 'Roxanne' van the Police tot 'I will follow' van U2, van '32 jaar' van Doe Maar tot 'Where do I go now' van Kane.
Ik had zo een hele lijst.
Tot ik 's middags mijn e-mail checkte. De technicus bleek met griep in bed te liggen, kon geen vervanger vinden en de uitzending zou dus niet doorgaan.
Of ik over 5 (!) weken misschien zin had om het nog eens te proberen!
Waarom niet volgende week bijvoorbeeld?
Maar goed, eigenlijk heb ik er helemaal geen zin meer in. Ik wacht nu al twee maanden en daar komen dus nog 5 weken bij, dan zitten we op drie maanden wachten!
Ik kan er wel ziek van worden. Dan zit je in een ziekenhuis natuurlijk wel op het goede adres.
Ik hoop in elk geval dat ze hun patienten beter behandelen dan dat ze met hun vrijwilligers omgaan.
En wat mijn liefde voor het radio maken betreft. Ik hoop dat het op een mooie dag toch nog eens iets mag worden.

Onmenselijk

Vrijdagavond 15 januari waren in 'Pauw en Witteman' twee moeders aanwezig van wie de kinderen door zelfdoding het leven hadden gelaten. Bij de een ging het om de zoon met een psychische stoornis. De jongeman van 27 had al meerdere malen aan de huisarts en in de pyschiatrie aangegeven ten einde raad te zijn. Er kon echter niets voor hem gedaan worden. Uiteindelijk vond hij zijn einde op de spoorlijn.
Bij de andere moeder ging het om de dochter van eveneens 27 jaar. Ook deze jonge vrouw had al een lange lijdensweg van geestelijk lijden achter zich. Ook zij kon niet geholpen worden.
Ze stikte nadat ze een plastic zak om haar hoofd geknoopt had.
De moeders pleitten voor betere zorg van psychiatrische patienten, hun doodswens serieus te nemen en daarmee het taboe rond psychisch lijden en euthanasie bespreekbaar te maken.
Als ons huisdier langdurig lijdt gaan we ermee naar de dierenarts en krijgt het een spuitje.
De manier waarop onder andere deze twee mensen de dood hebben gevonden is niet alleen mensonterend, maar ook 'zo eenzaam' zoals een van de moeders het uitdrukte.
Dat dit in de nabije toekomst, en misschien al wel in 2010 mag veranderen.

The day after....boekpresentatie 'Nachtzuster'

Gisteravond, donderdag 14 januari, werd mij bij boekhandel Daan Nijman meerdere malen gevraagd: 'Wat houdt dat nu precies in zo'n boekpresentatie?' Ik antwoordde dat het voor mij ook een nieuwe ervaring was. Net als het schrijven van een boek en het uitgegeven krijgen ervan. De media aandacht was ik zo'n tien jaar geleden wel gewend. Van Tv Drenthe, OOG radio en tv tot TV Noord, van het Roder Journaal tot het (toen nog) Nieuwsblad van het Noorden. En dat allemaal door het videodrama dat ik in de periode 1996-2000 produceerde. Mijn laatste presentatie daarvan vond bijna op de kop af tien jaar geleden plaats, in Cafe De Nieuwe Unie in Groningen op zondagmiddag 16 januari 2000 werd 'Prooi' voor het eerst vertoond. Een hoogtepunt artistiek gezien met zowel binnen als buitenopnamen en een lengte van bijna twintig minuten, en ook in de media kreeg het volop aandacht. Het werd, achteraf gezien, ook het laatste hoogtepunt in de afgelopen tien jaar.
Na het zwarte gat volgde een jarenlange periode van bezinning tot ik in de herfst van 2008 besloot de schouders er maar weer onder te zetten en een boek te schrijven over de gedachten en gevoelens die ik in de jaren daarvoor niet onder woorden had kunnen brengen en geen plek wist te geven. Het schrijven van 'Nachtzuster' was dus eigenlijk een creatieve therapie en voelde goed en bevrijdend.
Gisteravond werd een nieuw voorlopig hoogtepunt bereikt met de presentatie. Klein van opzet, in een itieme, ingetogen en tegelijkertijd losse en ontspannen sfeer. Ik kan er tevreden op terugkijken en bij deze wil ik iedereen die aanwezig was nog eens van harte bedanken. Want wat is een schrijver zonder lezers en een boekhandel die zijn spontane en enthousiaste support biedt!
The day after heb ik dus ook totaal geen katerig gevoel. Een nieuwe basis is gelegd. Van hieruit gaan we verder. Ramses Shaffy en Andre van Duin zongen het al: we zullen doorgaan!

Artiest

Een artiest is iemand die er alles aan doet om beroemd te worden en als dat eenmaal is gelukt een zonnebril gaat dragen om niet herkend te worden.