Gisteravond gaf Kiss een concert in Ahoy Rotterdam. Ik was er zelf niet bij. De laatste keer dat ik erbij was, was in het Goffertpark in Nijmegen toen Kiss de hoofdact was van het Arrow Rock Festival. Destijds liepen de heren al tegen de zestig, nu is bassist Gene Simmons al bijna 68! In mijn tienertijd vond ik het te gek die vier mannen met zwart-witte schmink op hun gezicht, in die stoere pakken en die bombastische rocksongs. Anno 2017 loop ik er niet echt warm meer voor. Zoals dat bij mij ook geldt voor die andere held, James Bond. Die impact is ook niet meer zo groot als toen. Ik zou haast zeggen dat ik volwassen word?! Kiss bracht in elk geval weer meer van hetzelfde. De setlist is een dwarsdoorsnede van het oeuvre al spelen ze voornamelijk songs uit de gouden jaren zeventig. De fans slikken het als koek. Met een Gene Simmons die vuur spuwt en bloed spuugt worden ze op hun wenken bediend. De stem van medeoprichter en zanger/gitarist Paul Stanley tenslotte lijkt steeds meer aan slijtage onderhevig. Hij zou het beste het alleen bij gitaarspelen kunnen houden. Het zit er wel in dat dit het laatste optreden in Nederland was. Maar aan de andere kant, dat zeggen we ook al jarenlang over de Stones en die komen in de herfst ook weer deze kant op. De tijd zal het leren, we zullen het zien.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten