Een jongeman van 19 zijn ex-vriendin van 17 doodstak...
Zo op het eerste gezicht is dit iets wat tegenwoordig triest genoeg zo'n beetje dagelijks plaatsvindt in Nederland. Ik hoor het, vind het tragisch (van het verhaal van Ruben en Julian werd ik echt stil) maar ik ga weer door met het leven...
Totdat het op 2 juli 2013 in mijn eigen woonplaats gebeurt. Sterker nog, zo'n twee, drie straten van mijn ouderlijk huis. Het komt zogezegd dichtbij en grijpt me aan. Ik word geconfronteerd met het ergste delict wat er bestaat: Moord. En dat bijna bij mijn voordeur...
Hoe anders is het als ik op televisie of in de bioscoop naar een thriller kijk of bezig ben met een boek waar ik de nodige spanning, actie en dramatiek in wil verwerken omdat mensen, waaronder ook ikzelf, daar nu eenmaal van houden.
Het zijn twee verschillende werelden en het is voor een schrijver bijna schizofreen...
In onze fantasieën denken we allemaal wel eens slecht over iemand en slaan we soms destructieve taal uit. Gelukkig blijft het bij gedachten en gaandeweg vergeten we het. Sommige mensen kunnen de knop echter niet omzetten. Deze jongeman ook niet. Met fatale gevolgen voor allereerst het meisje, haar familie, zijn eigen familie en hemzelf...
Het ergste is nog wel dat het de snoeiharde realiteit en onomkeerbaar is. Hij zal het nooit meer in orde kunnen maken en dat is een hard gelag. Een liefdesbreuk is pijnlijk maar nu is het middel waar hij naar gegrepen heeft vele malen erger dan de kwaal.
Ik sluit af met waarmee recensent Joep van Ruiten zijn recensie van mijn psychologische misdaaddrama 'Nachtzuster' mee afsloot: 'hoe verontrustend is het dat zoiets allemaal in het vredige Roden wordt bedacht en opgeschreven?'
'Bedacht en opgeschreven', OK. Maar het daadwerkelijk uitvoeren...
PS : De volledige recensie is terug te lezen op www.woestenledig.com
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten