Onmogelijke liefde

Laten we het eens over de onmogelijke liefde hebben. Die van mij en het radio maken bijvoorbeeld. Wij hebben een slecht huwelijk. Sterker nog, er is helemaal geen sprake van een huwelijk, niet eens van een verloving. De liefde komt van een kant. De mijne.
Drie maanden geleden eens gebeld met de ziekenomroep van een ziekenhuis in Groningen. Ik noem even geen naam, vind ik zo lullig. En ja, soms doe ik iets onverwachts. Afijn, twee maanden geleden eens ter orientatie bij een uitzending gekeken en wat ik zag en vooral hoorde sprak mij wel aan. Het leek mij zelfs wel leuk.
Ik hoefde alleen nog maar een aanmeldingsformulier in te vullen en op te sturen. Zo gezegd, zo gedaan.
Maar al wat er kwam. In elk geval geen reactie van het ziekenhuis en meer bepaald de ziekenomroep. Geen telefoontje, noch een mailtje of briefje.
Inmiddels heb ik er tot vier keer toe achteraan gebeld maar het schiet nog steeds niet op.
Er schijnt veel ziekte te zijn onder de medewerkers. En dat in een ziekenhuis....
Afgelopen week gloorde er even hoop aan de horizon. Ik mocht met een medewerker meelopen op een afdeling om verzoekjes op te halen. Een van de patienten koos voor 'Nachtzuster' van Doe Maar. Waar heb ik die titel toch meer gehoord?
Er werd ook nog afgesproken dat ik gisteravond het uur van 20.00 tot 21.00 zou mogen vullen met mijn eigen muziekkeuze. Mijn debuut maken dus. Het draaien van debuutplaten van gevarieerde artiesten leek me wel een toepasselijk thema. Dus van 'Roxanne' van the Police tot 'I will follow' van U2, van '32 jaar' van Doe Maar tot 'Where do I go now' van Kane.
Ik had zo een hele lijst.
Tot ik 's middags mijn e-mail checkte. De technicus bleek met griep in bed te liggen, kon geen vervanger vinden en de uitzending zou dus niet doorgaan.
Of ik over 5 (!) weken misschien zin had om het nog eens te proberen!
Waarom niet volgende week bijvoorbeeld?
Maar goed, eigenlijk heb ik er helemaal geen zin meer in. Ik wacht nu al twee maanden en daar komen dus nog 5 weken bij, dan zitten we op drie maanden wachten!
Ik kan er wel ziek van worden. Dan zit je in een ziekenhuis natuurlijk wel op het goede adres.
Ik hoop in elk geval dat ze hun patienten beter behandelen dan dat ze met hun vrijwilligers omgaan.
En wat mijn liefde voor het radio maken betreft. Ik hoop dat het op een mooie dag toch nog eens iets mag worden.