Je denkt het zal mij niet overkomen. Dus wel. Je denkt het zal allemaal wat meevallen. Dus niet. Vorige week vrijdag, de vijfentwintigste en dus niet de dertiende, een smak gemaakt met de fiets veroorzaakt door de sneeuw die er nog lag en de weg op sommige plekken verraderlijk glad maakte. Nog behoorlijk snel weer opgekrabbeld en gewoon naar huis gefietst. Wat schaafwonden dacht ik nog. Toen ik thuis echter twee trappen letterlijk op moest strompelen begreep ik dat er meer aan de hand was...
Een flinke bloeduitstorting in de knie en gekneusde onderbeenspieren was de uiteindelijke diagnose. Een medewerkster van de doktersdienst zag het allemaal echter nog behoorlijk zonnig in.
'U heeft geluk gehad,' zei ze, 'u heeft niets gebroken.'
En ja, ik kom momenteel amper de deur uit, me voortbewegen kost behoorlijk wat moeite maar ik heb me nog nooit zo geeeeeeeeeeeeelukkig gevoeld.
Ik moet dit vaker doen.
Zoals Het goede doel al zong: 'Ik brak m'n been op vele plaatsen want ik vergat de laatste tree. Maar ik had m'n nek wel kunnen breken dus het viel eigenlijk best mee.'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten